Wonderboy

Het verzoek kwam bij me binnen of ik contact wilde maken met Wonderboy een ruin van 14 jaar.

Hier eerst een voor geschiedenis,

10 jaar geleden is Wonderboy gekocht als een zuur en nukkig paard. Zijn persoon zag echter veel potentie in hem om er de sport mee in te gaan. Na een seizoen wedstrijd rijden kreeg Wonderboy steeds meer moeite met trainen en op aanraden is hij toen nagekeken omdat ze zeiden, hij is niet nukkig maar hij heeft pijn! Daar kwam uit dat hij zwaar vitaminen E tekort had. Doordat Wonderboy de ene dag beter was en de andere slechter is het niet echt meer tot rijden gekomen. Er werd, na omstandigheden, besloten dat de dochter van de persoon Wonderboy ging rijden. Dat ging redelijk goed. Om die combinatie beter te krijgen en omdat Wonderboy dan weer goed liep en dan weer slecht, wordt er een Holistisch dierenarts ingeschakeld.

Die adviseerde dat de persoon het paard weer moest berijden. Het paard liet haar zien wat er bij haar speelde. Door aan haar zelf te werken zou ze ook het paard helpen. Er werd weer getraind en beiden hadden er veel plezier in. Wonderboy was enthousiast en wilde zijn benen wel onder zijn kont vandaan lopen. Totdat de hoefsmid moest komen omdat er 2 ijzers los zaten. De hoefsmid liet even op zich wachten en Wonderboy kreeg een weekje rust.

Het weekje werden er 2 maar toen was de smid er dan toch. De persoon had er zin in om daarna weer lekker met hem te gaan rijden, maar helaas Wonderboy sleepte met al zijn 4 benen. Besloten werd om dan maar een dagje te wachten en het de volgende dag weer te proberen. De dag erna liep hij wel beter maar na 10 minuten sleepte hij met zijn voorbenen, hij kon zijn voeten niet wegzetten. Dus weer op stal en de smid gebeld omdat de persoon de hoeven warm vond aanvoelen.

Die dacht aan rotstraal en zei dat ze met hem moest gaan stappen en dan zou alles goed komen. Maar het kwam niet goed! het slepen werd erger en na 20 minuten stappen zakte hij door zijn benen.
De smid werd weer gebeld en die zei dat er een foto gemaakt moest worden van voor en opzij omdat hij dacht aan overhoef. De uitkomst was niet best en eigenlijk was er niks meer aan te doen.

Zijn personen wilden graag van Wonderboy weten wat hij zou willen, hoe hij erover dacht en of er nog iets voor hem gedaan kon worden.

Het contact,

Wonderboy verschijnt bij mij in beeld en kijkt een beetje verbaasd. Hij vindt het vreemd dat ik contact met hem zoek omdat zijn persoon net nog bij hem was. Ik leg hem uit waarom ik contact zoek, hij begrijpt het.

Wonderboy zegt dat hij de handdoek in de ring heeft gekregen. Hij geeft een diepe zucht maar één van opluchting. Hij hoeft niet meer te strijden, het vechten is voorbij.

Hij geeft me als 1e lichamelijke klachten door die ik vertaal naar mijn eigen lichaam. Ik voel mijn polsen, linker onderbeen, hoofdpijn en lage rugpijn en een zware moeheid.
Zijn pijn zat hoog op de schaal, van 1 tot 10 zat hij op 8+.

Wonderboy maakt mij duidelijk dat hij weet wat er aan de hand is en dat er niks meer aan gedaan kan worden. Hij zegt dat hij, die dingen die hij graag deed, nu niet meer kan doen en dat spijt hem.
Hij voelt het schuldgevoel van zijn persoon en maakt duidelijk dat het toch zover was gekomen. Hij was namelijk zelf ook schuldig omdat hij het maar moeilijk kon tonen. Hij durfde het ook niet zo goed, het was hem vroeger (bij andere persoon) afgeleerd om zijn gevoelens te tonen op een niet zo vriendelijke manier.

Wonderboy weet dat zijn personen alles voor hem over hebben en hij laat duidelijk zijn liefde voor hen aan mij voelen. Hij zegt ook dat ze hem toen gered hebben. Ik krijg het gevoel van een triest verleden waar hij zelf niet te veel van los wil laten.

Hij laat mij zien wat hij graag zou willen. Ik krijg dan een beeld van een vrolijk gezinnetje wat heerlijk aan een kopje thee in het zonnetje aan het picknicken is. Ik zie kinderen op zijn rug. Hij laat mij ook zien wat hij absoluut niet wil en waar hij angst voor heeft en dat is dat hij door zijn benen zakt en niet meer overeind kan komen. Zijn angst slaat mij om mijn keel.

En dan de grote vraag, wil je, als het zover is, een injectie of een schietmasker bij de slager. Ik laat hem dan beiden zien in een filmpje en Wonderboy laat mij de slager zien. Hij laat mij ook zien dat hij met een vreemde daar naar toe loopt, zijn personen wil hij daar niet bij hebben.

Ik vertel hem dat zijn personen het erg vinden dat ze het niet hebben kunnen voorkomen en dat het nooit de bedoeling is geweest dat hij pijn zou hebben. Dat ze alles hebben gedaan wat in hun macht ligt maar dat er echt niks meer gedaan kan worden. Wonderboy begrijpt het, zijn gevoelens zijn pure liefde naar zijn personen toe.

Wonderboy verteld dat hij nog meer voor zijn personen gaat betekenen, dat hij hun zal helpen, maar hij is niet duidelijk waarmee alleen dat het in de toekomst is. Wonderboy krijgt zachte ogen, hij zegt dat zijn mannelijke persoon en hij 2 gelijken zijn. Hij heeft het over het niet mogen of kunnen tonen van gevoel.

Wonderboy neemt het zoals het komt, hij berust zich erin. Hij begrijpt wat er aan de hand is, dat wat hij heeft, alleen maar erger wordt en dat er beslissingen gemaakt moeten worden. Zijn verandering van de laatste tijd (positief) is dat hij een goede laatste indruk wil achterlaten, dat het allemaal wel in hem zat maar dat het er moeizaam uitkwam. Hij voelt hun verdriet en vindt het niet eerlijk tegenover hen, hij zegt als laatste ‘ze hebben zoveel voor mij gedaan’.

Wonderboy verdwijnt dan langzaam uit mijn beeld, het is goed.

Later hoorde ik dat de persoon dezelfde lichamelijke klachten had als Wonderboy. Het begon 2 jaar geleden. Bij Wonderboy waren er toen ook klachten . We zijn eruit gekomen dat Wonderboy al die tijd aan het uitzenden is geweest naar zijn persoon, het bekende spiegelen.

Wonderboy is naar de slager gegaan, daar heeft hij rustig gestaan tussen andere (geen slacht) paarden. De volgende dag is Wonderboy rustig meegelopen op weg naar……..

Dankjewel Wonderboy dat ik iets voor jou en je personen mocht betekenen.

Vanaf het moment dat jij contact met Wonderboy hebt gehad zag ik nog meer verandering in hem ik denk ook omdat je reiki op afstand hebt gedaan bij hem.

De laatste week dat hij er was hebben we lekker met hem geknuffeld en getroeteld, ik heb hem helemaal getoiletteerd en mooi gemaakt wat hij altijd een vervelend iets vond als ik lekker met hem aan het tutten was, nu genoot hij ervan en was net of hij me dingen wilde vertellen via de radio, tijdens het tutten in het zonnetje kwamen er ineens liedjes voorbij die me heel sterk aan hem en aan hoe het was deden denken zoals het liedje van Guus Meeuwis.... Genoten... ik wist gewoon dat hij me dat wilde laten weten.

We hebben nog een mooie fotosessie van hem laten maken in het bos, (maar hij had een hekel aan dazen en vliegen en nu niet hij vond alles goed) waar hij liet zien dat hij een boefje was en mij toch heel lief vond door op zijn manier met hem te knuffelen.

Zijn plaatje wat hij aan jou heeft laten zien hebben we de laatste dag gedaan omdat ik dat hem nog wilde meegeven iets wat hij graag wilde maar eigenlijk niet meer kon. We zijn in het bos bij een ven gaan picknicken, de weg erheen lekker de kids op zijn rug zonder zadel, daar aangekomen deken neergelegd en wat gegeten en gedronken en voor Wonderboy zat er natuurlijk ook lekkers in de tas wat hij zelf wel wist te vinden als we niet snel genoeg waren, en omdat het een lekkere warme dag was hebben de kinderen ook nog met hem gepoedeld in het water.

Wonderboy liep gewoon los en bleef goed bij ons tot er iemand kwam die wist dat wij daar waren en dat we dat als gezin wilde doen maar daar niets om gaf, toen nam hij de benen en liep weg, eerst klein stukje, toen bleef hij staan en keek ons aan of hij wilde zeggen, hier heb ik geen zin in gaan jullie mee, maar we waren niet snel genoeg met de tas inpakken en de kids aankleden dus hij rende naar huis in volle galop.

Onderweg kwam hij mensen tegen die hem zagen lopen en ze snapte niet dat hij weg moest want er was toch niets te zien aan hem zo goed liep hij sinds jij hem behandelde tegen de pijn. Toen we weer op stal kwamen stond hij al in zijn box te wachten en wilde niet meer mee eruit tot we zeiden, kom jongen we gaan nog even lekker op de wei toen liep hij mee. De wei vond hij de laatste week ook lekker terwijl hij er van te voren liever niet op wilde als wel.

En dan het moment van wegbrengen.....

Wonderboy stond nog op de wei en we gingen hem halen maar het was nog zo een lekker weer dat hij niet mee wilde, tot we zeiden...kom jongen... het is tijd, hij liet zich vangen en liep eigenlijk voor ons uit naar de trailer.

Bij de trailer aangekomen hebben we nog 3 flinke stukken staart afgeknipt, 1 voor ons en 1 voor elk van onze dochters voor op de kamer, en een pluk haar uit zijn lok voor in de auto.Wonderboy liep uit zichzelf de trailer op terwijl hij altijd heel moeilijk te laden was, de jongste Melissa van (toen) 5 ging bij hem in de trailer staan, ik riep nog, pas op voor hem want Wonderboy was niet zo lief tegen kleine kinderen, en wat zag ik tot mijn verbazing.... die 2 stonden te knuffelen met elkaar, Melissa had haar armpjes om zijn borst geslagen en Wonderboy was in haar nek aan het snuffelen, was zo lief om dat te zien.

Deurtje dicht en aanrijden naar de slager zijn huis waar hij tussen hun privé paarden zou komen te staan tot de volgende morgen omdat de slager ze liever niet een nacht op de slachtplek heeft staan ...dit is rustiger voor elk dier.

Ik zet Wonderboy in zijn mooie grote box met deur naar buiten zodat hij lekker kon kijken. Hij had een grote berg hooi en nog een schep brok want we waren voor het voertijd was al onderweg en hij had nog niet gegeten.

Toen hij zijn brok ophad, vroeg ik aan Melissa wil je nog even naar Wonderboy om afscheid te neme want we gaan zo weer naar huis, zei ze nee mam dat heb ik net al gedaan en ik zo heel verbaasd..huh wanneer dan? In de trailer was het antwoord.. oww zei ik, toen jullie aan het knuffelen waren.... ja mam.

Dus ging ik zelf maar even kijken, wat deed meneer.... hij ging met zijn kont naar me toe staan en liet me niet meer de box in, en ik wist dat het tijd was om te gaan mijn afscheid had ik de hele week al gehad en nu was het goed. Ik heb alleen nog geroepen... dag poepie en kreeg een bries als antwoord.

Ook voor mij had ik vrede en was heel rustig toen we gingen terwijl ik had verwacht dat dat het moeilijkste zou zijn van het hele proces, vanaf dat we hoorde dat er niets meer aan gedaan kon worden.
De rust die ik had toen we moesten gaan heb ik altijd gehad ook het gevoel dat hij niet weg was maar op de wei stond, terwijl er in zijn stal het nieuwe paard stond nadat we hem weggebracht hadden

Ik heb in het begin regelmatig gevoeld dat mirakel nog bij me was, als ik op het nieuwe paard moest rijden die hij voor me uitgekozen had toen we wisten dat we hem moesten gaan laten afmaken,( we stonden ergens en het was net of ik werd geroepen door Adonis  en hoewel ik eigenlijk nog geen ander paard wilde was er iets wat me dwong om het wel te doen) Wonderboy heeft er ook nog mee op de wei gestaan een paar dagen maar het rijden op de nieuwe kon ik pas een half jaar later na Wonderboy zijn dood. Ook als we op vakantie gingen wist ik gewoon dat hij er was en met ons mee ging.

Heel erg bedankt voor alles.

<< Terug